Even-Kortsluiting.nl

Transcript Seizoen 2023, Aflevering 2 – Werk en Epilepsie

[00:00:06] Marc: Hallo en welkom bij Even kortsluiting. In de aflevering waar je zo dadelijk naar gaat luisteren hebben we het over Peter. Peter is arbeidsconsulent bij het Sein en Lisan kent Peter al heel lang. Onze collega’s van Visie op Epilepsie hebben een boeiende podcast met hem opgenomen en als je daarnaar wil luisteren kun je die vinden via de link in de beschrijving.
Hallo en welkom bij een nieuwe aflevering van Even Kortsluiting. Mijn naam is Marc.
[00:00:58] Lisanne: Ik ben Lisanne.
[00:00:59] Marc: En vandaag gaan we het hebben over de combinatie werk en epilepsie. Wat in jouw geval een moeilijke start heeft gekregen omdat je na je basisschool vrijwel direct je epilepsie kreeg.
[00:01:14] Lisanne: Dat klopt. Net voor mijn dertiende verjaardag heb ik epilepsie gekregen en toen zat ik net halverwege het eerste jaar.
[00:01:26] Marc: En hoe zag de rest van dat eerste jaar eruit?
[00:01:30] Lisanne: Ik heb volgens mij de rest van het jaar thuis gezeten.
[00:01:37] Marc: Dus het eerste jaar heb je voor de helft meegekregen en dan kom je in de tweede met een achterstand al?
[00:01:43] Lisanne: Ja, eigenlijk wel, want ze hebben me inderdaad wel over laten gaan, maar dat was eigenlijk niet relevant, want Ja, ik liep natuurlijk achter. Maar omdat het allemaal nieuw was, hadden ze zoiets van, nou, we laten haar ook overgaan met de rest van de klas en dan zien we het in het tweede jaar wel verder. Nou, dat bleek dus in het tweede jaar dat ik het niet helemaal kon bijhouden en toen ben ik ook in het tweede toen blijven zitten en ook een niveau naar beneden gegaan.
[00:02:22] Marc: Dus dan begin je al lekker… En dan de derde. Ging het toen makkelijker dat het niveau wat lager was?
[00:02:32] Lisanne: Ja, met een niveau lager inderdaad, ging het wel wat makkelijker. Omdat ik toen nog wel meer aanvallen had dan dat ik tegenwoordig heb, viel ik best wel veel… Ja, dat ik uit viel eigenlijk, of dat ik niet de klas kon halen.
En dat was voor mij eigenlijk wel het pluspunt eraan om een niveau lager te gaan vanwege alle afwezigheid.
[00:03:04] Marc: En na de derde wel door naar de vierde?
[00:03:07] Lisanne: Zeker. Ik ben alleen maar in de tweede blijven zitten. En de derde en de vierde gingen op zich oké. En ik heb, nou ja, eigenlijk alleen op wiskunde na heb ik alles wel redelijk gehaald.
[00:03:22] Marc: Oké, dan ben je klaar met je VMBO in dit geval en dan ga je naar het MBO.
[00:03:29] Lisanne: Ja, dat klopt. Daar ben ik toen begonnen met een opleiding en nou ja, dat begon op zich ook wel goed. Alleen na drie maanden had ik natuurlijk wel weer wat aanvallen gehad en merkte ik ook dat ik daar al ook een beetje ging achterlopen.
Nou ja, toen zijn we met z’n allen om de tafel gaan zitten en eigenlijk besloten dat het toch iets te zwaar voor mij werd met al die aanvallen. En ben ik eruit gestapt, wat eigenlijk niet had gehoeven, want een aantal maanden later kreeg ik dus te horen dat ik alle klassen had mee kunnen krijgen via videobeeld. En nou ja, dat kwam wel even hard binnen, dat ik dacht van, ik had gewoon verder gekund met mijn opleiding. En dan had ik ook een diploma gehad.
[00:04:34] Marc: Ja, want nu sta je dus weer min of meer op straat.
Hoe oud zou je toen zijn geweest? Een jaar of zestien, zeventien?
[00:04:44] Lisanne: Zoiets, ja.
[00:04:46] Marc: Zonder diploma?
[00:04:47] Lisanne: Dat klopt.
[00:04:48] Marc: En geen idee welke richting je op wou?
[00:04:51] Lisanne: Nee, dat was heel erg lastig inderdaad, want mijn opleiding was natuurlijk wel doelgericht meer wat ik wilde.
[00:05:01] Marc: Welke richting volgde je?
[00:05:03] Lisanne: Zorg van mensen. Omdat ik het fijn vind om bij mensen in de buurt te zijn. En ik wil altijd graag mensen helpen. Daarom wilde ik ook de zorg in. Ik had wel ook al een specifiek idee in mijn hoofd. Misschien later of met ouderen of met kinderen.
[00:05:30] Marc: Dan kom je met je epilepsie, ben je uitbehandeld bij het ziekenhuis en kom je bij het Sein. Waar je in aanraking komt met een jobcoach die jou helpt om weer iets terug te gaan naar waar je naartoe wou met je opleiding, de zorg voor ouderen en kom je in een verzorgingstehuis.
[00:05:53] Lisanne: Ja, dat klopt. Alleen toen was ik nog zo onervaren ook dat het na een maand volgens mij al spaak liep, omdat ik het nog niet aankon om met al die ouderen te werken, want ze waren allemaal ook niet heel erg aardig toen voor mij. En toen vond ik dat ook vervelend en daar kreeg ik ook aanvallen van, omdat ik het eigenlijk een beetje eng vond om naar mijn werk te gaan, want ja, die vrouwen die gingen weer misschien vervelend doen tegen mij. En toen ben ik daar wel mee gestopt en zijn we op zoek gegaan naar iets anders.
[00:06:47] Marc: Ja, want je had ondertussen je Bayon aangevraagd, omdat je vanaf je achttiende wordt een beetje verwacht dat je je eigen levensonderhoud gaat voorzien ook, je eigen zorgverzekering gaat betalen en dat soort dingen. En met epilepsie en ook geen relevant diploma is dat gewoon heel lastig.
Dus heb je die wajong aangevraagd, maar had je wel die ruimte om te gaan zoeken naar werk, want je had geen werkverplichting, geen sollicitatieplicht, zoals je bij een WW hebt, dat UWV zegt van oké prima, je krijgt geld van ons, maar je kan werken, dus je moet werken. En ja, dat had je in dit geval niet van, want UWV had gezegd van oké, je hebt je wajong, het lukt niet met werken.
[00:07:40] Lisanne: Nee, dat klopt. Ik was 100% afgekeurd.
Maar ik had toch een gevoel van… Ik wil werken. Ik wil wat doen. Ik wil ook in de samenleving horen. En daarom zijn we op zoek gegaan naar iets anders dus.
[00:07:58] Marc: Ja, we is in dit geval met… Met jobcoach. Met je jobcoach Peter, die ook voor hetzelfde instituut of bedrijf werkt.
van jouw neurolog?
[00:08:12] Lisanne: Klopt, die heb ik via het sein inderdaad toegewezen gekregen. En toen zijn we samen een beetje op zoek gegaan wat past bij mij en wat is niet al te zwaar. En we zijn bezig kijken bij dingen en uiteindelijk kwamen we toen terecht bij een kledingwinkel.
[00:08:39] Marc: En hoe ging het daar?
[00:08:42] Lisanne: Op zich ging het daar heel erg goed. Peter had voorlichting gegeven en iedereen ging er wel redelijk mee om. Alleen, na negen maanden ongeveer, kreeg ik daar een aanval.
[00:08:58] Marc: Het was de eerste aanval op de werkvloer?
[00:09:00] Lisanne: Yes, dat klopt. Ja, want eigenlijk ging het goed en meestal heb ik dan ook geen aanvallen.
En nou ja, nu toevallig wel. En daarna was er iemand naar de chef gegaan en die had verteld van ja, ik heb nu die aanval gezien. Ik wil niet meer met haar werken. En omdat zij een betaalde kracht is, word ik eruit gebonjourd.
[00:09:34] Marc: En toen? Dan sta je weer met je jobcoach en geen werk.
[00:09:40] Lisanne: Nou ja, toen was ik zelf in contact gekomen met iemand die een eigen winkeltje heeft. En die had ik dat verhaal ook verteld. En die had zoiets van, nou ja, op zich kan je mij wel assisteren in mijn winkel.
Nou, bij mij zal dat niet gebeuren. Als ik een aanval zie, dat ik je gelijk op straat zet.
Maar toen, ja maar toen, toen kreeg ik daar dus een aanval. En na die aanval is ze naar me toegekomen en zei ze, ja dit is toch niet helemaal wat ik ervan had verwacht. Dus je mag gaan. En toen stond ik weer op straat.
[00:10:30] Marc: Ja, voordat zij bij de kledingwinkel begon leerde ze mij kennen.
Na die negen maanden plus, wat zal je bij die kralenhandel hebben gewerkt?
[00:10:43] Lisanne: Twee weken?
[00:10:44] Marc: Twee weken. Had ze zoiets van, bekijk het even lekker, ik hoef niet te werken en als het zo moet, dan hoeft het van mij eventjes niet meer.
Ik woonde 45 kilometer verderop. Dus ja, ik hoef niet te werken. Dan ga ik lekker daar naartoe. En laten we dat werk heel eventjes zitten. Vanzelfsprekend wordt het van oké, die 45 kilometer, dat is wat. Iedere keer heen en weer. En ja, je kan niet zelf auto rijden.
Ik ook niet op dat moment. Ik kon ook geen auto rijden op dat moment, want ik had geen rijbewijs. Want ik woonde in hartje Leiden en zo’n auto is daar helemaal niet handig.
Vooral ontzettend duur. Dus ik moest met rijlessen gaan beginnen en uiteindelijk zijn we maar verhuisd deze kant op. En die ruimte die hadden we, omdat jij niet verplicht was om te werken. En toen gingen we dit huis kopen. Dat wordt een andere aflevering, maar dat ging nog net goed.
En toen verschoof de hele afdeling Wajong binnen de overheid van bureau en was dus weer iets van oké…
Een hoop jongeren die lastig waren, niet per se medisch lastig, maar gewoon lastig qua gedrag. Daar werd van gezegd, oh ja, het gaat nooit lukken om werk te vinden met deze instelling. En die kwamen de Wajong in en dat is jaren zo gegaan totdat die dossiers van bureau moesten wisselen en alle dossiers opnieuw bekeken werden.
Iedereen met een waaion werd weer herkeurd op papier en toen kreeg je een brief. Wat denk je? Zou je kunnen werken?
[00:12:27] Lisanne: Ja.
[00:12:29] Marc: Meteen 100% arbeidsvermogen. We hebben nog geen gesprek gehad, maar UWV heeft je bij deze geacht dat je wel kan werken.
[00:12:39] Lisanne: Dat klopt. En dat was niet zo fijn toen.
[00:12:42] Marc: Nee, want toen kwam er wel een verplichting.
[00:12:45] Lisanne: Ja, en toen heeft het UWV ook mij van zichzelf een jobcoach aangewezen. En toen ben ik met een andere jobcoach ook op zoek gegaan naar werk.
[00:13:02] Marc: Ja, want dit was een jobcoach met hoeveel ervaring van epilepsie?
[00:13:07] Lisanne: 0,0 en ze was nog jonger dan ik.
[00:13:10] Marc: Hoe ging dat?
[00:13:12] Lisanne: Nou, dat ging niet zo makkelijk, want ze wist gewoon helemaal niks. En ik moest ook nog dingen uitleggen en jij trouwens ook. En het bleek dus dat het allemaal een stukje lastiger ging dan bij Peter.
[00:13:28] Marc: Goed. Deze jobcoach nam je onder de arm en je kwam uit bij een grote drogisterijketen. En daar ging je aan het werk.
[00:13:36] Lisanne: Dat klopt.
Helemaal in het begin.
Toen hadden ze zelfs mij voor de eerste dag al voor acht uur ingepland. En toen kreeg ik al de aanvallen. Omdat dat veel te veel voor mij was.
[00:13:54] Marc: Toen kwam er een her-evaluatie van wat kunnen we wel en niet van je verwachten. Het UWV kwam langs om te kijken wat je kon.
[00:14:07] Lisanne: Ja. Toen zijn alle uren wel over de dagen verdeeld en dat ging op zich wel oké. Ik had af en toe wel een aanval op de werkvloer, maar dat werd wel oké opgenomen.
Iedereen ging er wel rustig mee om. En ik kon ook steeds meer, mocht ik in de winkel doen, Ja, ik zat achter, ik deed prijzen, ik deed vakken bijvullen. Op een gegeven moment stond ik ook achter de kassa. Nou, dat vond ik allemaal leuk, want ja, weer met mensen in de buurt. En daar hou ik van. En nou ja, dat ging een tijdje goed. Alleen af en toe, ja, dan heb ik een aanval. Maar dan moet je je ook ziek melden. Wat ook niet altijd even makkelijk ging.
Want als je even buiten Westen bent geweest, ben je niet altijd even helder erna. En is het niet mogelijk om jezelf af te melden, wat ook nog een heel ding werd.
[00:15:15] Marc: Ja, want dit was een bedrijf onder Japanse vlag. Je moest je in tweevoud afmelden.
bij de drogisterij zelf en een externe bureau. Dat externe bureau heb ik regelmatig aan de telefoon gehad, want iemand die net een aanval heeft gehad, kun je niet van verwachten dat ze zich persoonlijk afmelden. En dat bureau begreep dat. Totdat die werden teruggefloten door de drogisterij van, jongens, wij willen dat afmeldingen persoonlijk in tweevoud worden gedaan. En dat dat niet altijd even goed ging, dat begrepen ze daar niet zo. Uiteindelijk is dat een redelijk hoog oplopend conflict geworden met district managers. Van, ja, wij willen het zo, jij doet dat niet zo, dat jij dat niet zo kon, dat deed er niet zo toe. Want zij werden van hoger hand heel erg van ja, maar dit zijn onze protocollen. Zo moet dat. En dat dat niet zo gaat, dat wisten we van tevoren, maar daar kunnen we nu toch eventjes niks mee. Toen zaten we dus in, zat jij, en ik werd daar heel erg bij betrokken op een gegeven moment, omdat ik zag dat het niet goed ging. Zaten we in een conflict en toen.
[00:16:48] Lisanne: Heb ik die tijd, nou ja, in ieder geval heel veel aanvallen gehad. En ik had ook wel gemerkt dat de jobcoach, want ik had eigenlijk wel wat meer van haar verwacht dat ze ook ertussen zou springen van, ja, dat ze mij hielp, zeg maar. Maar dat was ook niet het geval.
Want zij bleek dus ook naar de drogisterij te moeten melden, zeg maar. Dus ze was niet alleen aan het helpen voor mij, maar ook de drogisterij aan het helpen. Dus eigenlijk hoorde ik bijna nooit wat van haar. En dat had wel op zo’n moment fijn geweest om wat hulp te hebben. Want wat Marc al zei, het ging steeds slechter.
En op een gegeven moment hebben we een gesprek gehad en uiteindelijk ben ik daar gestopt omdat ik een burn-out had.
[00:17:56] Marc: Ja, dat was een dingetje. Ik probeerde op dat moment allerlei balletjes hoog te houden. Ik had contact met haar neuroloog. Ik had contact met haar huisarts, ik had contact met de jobcoach en ik had contact met de drogisterijketen en dat gebeurde eigenlijk allemaal wel vrijwel op dezelfde dag. Dat zowel de huisarts als de neuroloog zeiden van oké dit is een burn-out en in dit geval is dit een burn-out gecombineerd met epilepsie wat hele rare dingen met een mens doet.
Daarvan is zowel de drogisterij als de jobcoach door mij op de hoogte gesteld en dat was allemaal Oké, dit was op een vrijdag. In het weekend werd Lisanne gebeld dat ze de volgende week op gesprek moest komen met de districtmanager erbij. Ze had op dat moment aanvallen, dus dit werd gewoon op de voicemail ingesproken. En toen zaten we daar, ik was meegegaan, ik kreeg vrij van werk hiervoor en was deze jobcoach heel erg aan het jongleren, want ja…
Ondanks dat zij vrijdag had toegegeven dat het echt geen menselijke situatie was, vond ze het een onwijs goed idee om iemand met een burn-out op gesprek te laten komen met een filiaal manager erbij, met een district manager erbij.
En was de boodschap eigenlijk van ja, je houdt je niet aan onze regels, je meldt je niet persoonlijk af en we hebben al twee weken niks van je gehoord. Wat een leugen was trouwens. En toen ik haar vroeg van ja, vind je het zelf een goed idee? Ja, ik vond het wel een goed idee eigenlijk van ja, we kunnen dit maar beter nu het nog vers is oppakken.
Dat er iemand zat met een burnout, ja dat is medische informatie, daar mocht niemand wat mee, daar wou niemand wat mee, dus we zaten daar in een onmogelijke situatie van de reden dat het niet goed gaat is medisch, maar daar mogen we het niet over hebben.
Dus blijft er alleen over dat wij onze protocollen hebben waar jij je niet aan houdt. Je contract loopt hier af en het blijft hierbij. Je hoeft hier niet terug te komen. De jobcoach heeft nog gezegd van ja, ik ben hier eigenlijk voor alle partijen. Zij moest Lisanne tevreden houden, zij moest deze drogisterij tevreden houden, maar vooral ook het UWV tevreden houden.
die niet heel tevreden zullen zijn geweest met de uitkomst van wat er hier gebeurde. Ondanks dat ze al die tijd eigenlijk alleen maar extra kosten hebben gemaakt, want met je Wajong, je mag bijverdienen tot 100% van het minimumloon. Daar kwam je Natuurlijk in geen velden of wegen aan. Sterker nog toen het UWV langskwam bij deze drogisterij kreeg je daar een aanval.
en werd jouw werkvermogen teruggeschroefd naar ongeveer een derde van de rest van het personeel. Wat een beetje vervelend werd vertaald naar je loonstrook, want de overkoepelende organisatie uit Japan die jouw loon moest betalen, die had zoiets van, oh, maar je kan maar voor een derde werken, we hebben je al die tijd voor 50% betaald. Want zo werd jij ingeschat volgens het UWV in eerste instantie.
Maar wij mogen dit met terugwerkende kracht toepassen, want dit was je definitieve evaluatie. Je bent ongeveer een derde van ons andere personeel, dus we hebben je al die tijd teveel betaald.
De komende weken werk je gratis, want wat we je teveel hebben betaald dat willen we graag terug. En dan nog iets, we hoeven je volgens het UWV maar een derde te betalen van ons overige personeel, dus dat gaan we als volgt specificeren.
We laten je eerst zien wat je verdiend zou hebben als je die uren had gedraaid, die je hebt gedraaid voor een normaal salaris. En dan gaan we vervolgens laten zien hoe we daar twee derde van aftrekken en welk klein beetje je dan nog overhoudt voor de uren die je hebt gewerkt.
[00:22:12] Lisanne: Terwijl het ook niet relevant was om maar een derde te betalen, want ik deed eigenlijk evenveel als mijn collega’s. Ik werkte even hard.
[00:22:24] Marc: En op het moment dat Lisanne zich ziek moest melden, werden haar uren doorbetaald aan de drogisterij, want die leed verlies van een kracht op dat moment. Dus zij hebben eigenlijk alleen maar extra kosten gemaakt. Ze hebben die jobcoach moeten betalen die ze hadden toegewezen. En toen stond je weer op straat. En toen… Ja, toen.
[00:22:49] Lisanne: Nou ja.
Ik weet nog wel dat tot op de dag van vandaag, jij eigenlijk niet die drogisterij naar binnen wil. Of überhaupt als je al de naam hoort, komt de stoom al uit je oren. Want om even terug te komen op dat gesprek inderdaad, Marc zat er wel bij. Die probeerde ook voor mij te vertellen, omdat ik na aanvallen ook niet altijd lekker uit mijn woorden kom. En ja, af en toe gewoon dat er helemaal niks uit komt. Daar was Marc dus voor, om het eventjes, om met mij bij te praten.
[00:23:36] Marc: Ja, want niet geheel verbazingwekkend als je op gesprek moet komen terwijl je in een burn-out zit.
weet wie erbij zijn en je ook wel kan raden wat de uitkomst van dat gesprek gaat worden, of de toon van dat gesprek. Had je die dag een aanval gehad, dus het liep allemaal niet lekker. Ik kreeg nog net de gratie dat ik erbij mocht zijn, maar ik moest eigenlijk wel mijn mond houden, want ik was al uitgevallen tegen die manager die daar op een onwijs kleinerende manier tegen jou tekeer ging.
Ik bedoelde eigenlijk meer van, oké, het liep hier af, maar je had nog steeds arbeidsvermogen volgens het UWV, dus je moest weer aan het werk.
[00:24:20] Lisanne: Nou ja, in ieder geval lieten ze me dan wel even mijn burn-out uitzitten. Daar moest ik even van herstellen natuurlijk, dat was niet niks.
Nou ja, daarna heb ik dus weer contact gezocht met Peter.
omdat ik zo fijn door hem geholpen ben toen. En hij ook tegen mij had gezegd van ja, je mag me altijd bellen of mailen of wat dan ook. En dat heb ik toen gedaan. Nou, en hij stond vrijwel gelijk weer voor mijn deur. Wat ik heel erg fijn vond. En vanaf die tijd ben ik dus weer met Peter op zoek naar werk gegaan. En uiteindelijk zijn we toen terechtgekomen weer bij dezelfde zorginstelling als het begin, alleen net wat ander werk en op een andere afdeling sowieso. En nou ja, toen ik dat eenmaal had ervaren, voelde ik me eigenlijk wel fijn daar. Ook al was het wel vrijwilligerswerk, op zich ging het UWV daarmee akkoord. En ja, ik ook, want ik was weer onder de mensen. En nu vond ik het wel fijn in die zorginstelling. En ik merkte ook gewoon dat ik het nu leuk vond om naar mijn werk te gaan.
En nou moet ik zeggen dat dat al meer dan vier jaar geleden is en ik nog steeds met alle plezier naar mijn werk toe ga.
[00:26:20] Marc: Ondanks dat je er niet voor betaald krijgt.
[00:26:23] Lisanne: Ja, ondanks dat. Ik zit daar niet zo mee. Ik ben blij dat ik überhaupt wat kan doen en dat ik ook wat voor die mensen kan doen.
Nou ja, ik lijk de mensen te helpen met een soort van aandacht die ze of niet van familie of wat dan ook krijgen of niet van de verpleging. En mensen willen af en toe hun ei kwijt. En dat kunnen ze bij mij. Of gewoon iets leuks doen, zoals een spelletje ofzo. Ik sta daar altijd wel voor open.
Ik merk dat mensen er blij van worden en dat maakt mij weer blij.
[00:27:10] Marc: En hoe staat het UWV hierin?
[00:27:14] Lisanne: Nu na vier jaar zijn ze wel wat lastiger geworden, want het is nog steeds vrijwilligerswerk. Ik heb arbeidsvermogen, dus ze willen mij betaald werk laten doen.
Om de zoveel maanden word ik dus gebeld door het UWV hoe het gaat, hoe het gaat op mijn werk en of er geen mogelijkheid is om toch weer betaald werk te gaan doen. En iedere keer, moet ik zeggen, als het UWV weer belt, sta ik weer met volle stress Of dan, ja, aan de telefoon. Van, oh jee, wat nu? Want ik doe nu iets wat ik leuk vind en dat wil ik zo houden. En ik zit er niet mee dat ik niet word betaald. Alleen het UWW wel. Die wil mij per se betaald werk zien doen. En voor mij hoeft dat niet, want ik vind dit leuk.
[00:28:26] Marc: Ja, ook voor het UWV is dit denk ik toch weer een protocollen dingetje. Want als jij weer betaald werk zou gaan doen, moeten zij weer diezelfde verzekering afgeven aan een werkgever van joh, als ze uitvalt dan betalen wij die uren door. Moet die jobcoach ook weer worden betaald.
Gaan ze daar geen geld op winnen, want jij gaat nooit het aantal uren kunnen maken met je epilepsie om boven die grens te komen. Dus ze moeten jou al die tijd jouw volledige wajong uitkeren.
Kijk, op het moment dat jij €500,- per maand mag verdienen en je maakt zoveel uren dat je er €1000,- verdient, dan kunnen ze je gewoon op je Wajong €500,- korten. Maar die grens ga je nooit over en verdienen ze er dus in principe ook nooit aan.
Verliezen ze alleen maar geld hier aan, omdat er iemand op dat dossier moet blijven zitten. Die verzekering moet betaald worden.
Plus dat het waarschijnlijk niet binnen de organisatie waar je nu werkt een functie is waar ze jou voor kunnen betalen.
[00:29:54] Lisanne: Dat klopt helemaal, want ik heb daar wel iets naar gevraagd al.
Zou het mogelijk zijn om hier betaald werk te kunnen doen? Dat was toen niet de mogelijkheid en ben ik doorgegaan met het vrijwilligerswerk.
[00:30:12] Marc: Want je hebt geen diploma’s voor de zorg.
[00:30:15] Lisanne: Dat klopt. Wat heel erg jammer is.
[00:30:20] Marc: Heb je enig idee welk werk je zou kunnen doen met je diploma wat je nu hebt? Je komt niet verder dan een Vmbo-diploma.
[00:30:32] Lisanne: Ik denk dus ook dat ik in de maatschappij niet heel veel verder kom dan inderdaad of weer een winkel of desnoods bij iemand persoonlijk of zo werken. Allemaal kleine dingetjes zullen het toch blijven.
[00:30:54] Marc: Want ik denk dat een vaste kracht voor welke functie dan ook toch, ja, opleiding vereist.
[00:31:01] Lisanne: Dat denk ik ook. En sowieso, inderdaad, ik kan… Ja, ik kan altijd uitvallen. Dus ze hebben geen garantie met mij. En dat is ook voor mensen vervelend. Daarom willen ze ook niet altijd mensen met een beperking aannemen.
[00:31:20] Marc: Wat heeft het UWV bereikt met Ieder jaar een aantal keer bellen van joh, kunnen we niet wat meer gaan doen? Kunnen we niet aan betaald werk? Welke rek zit er nog in?
[00:31:36] Lisanne: Nou, ik ben toen wel met een x-aantal uur begonnen. En dat hebben we wel met 50% kunnen uitbreiden. Dus ik ben wel meer uren gaan draaien op mijn vrijwilligerswerk.
Ik denk dat daar ook nog wel een of twee uur bij kan. Dus op zich kan ik het UWV nog wel even misschien te vriend houden.
[00:32:08] Marc: Wat toch raar is dat het zo werkt, want volgens mij is de insteek van het UWV dat ze iedereen in de maatschappij willen betrekken.
Als dat met vrijwilligerswerk is, dan is dat prima.
[00:32:27] Lisanne: Dat lijkt mij ook inderdaad. Waarom vind ik het ook zo raar dat ik iedere keer er weer op wordt gewezen dat ik betaald werk moet gaan doen. En ik blijf ook maar zeggen, ik vind dit leuk werk. Ik ga nu met plezier naar mijn werk. Ik heb daar in vier jaar nog geen aanval gehad. Iedereen gaat heel relaxed met mij om.
Iedereen weet wat ik heb en zelfs de bewoners. En iedereen is daar zo makkelijk mee. En daarom denk ik ook dat er nog geen aanval is gekomen daar. Omdat ik het allemaal leuk vind en iedereen doet normaal tegen mij.
[00:33:09] Marc: Denk je dat het misschien onbewust een geruststelling is dat het vrijwillig is? Dus dat je je niet schuldig hoeft te voelen als je je afmeldt, want je hebt geen verplichting, je bent geen vaste kracht.
[00:33:25] Lisanne: Misschien wel. Dat zou ik niet zo kunnen zeggen, maar ik denk wat jij zegt, onbewust, heeft dat misschien best wel een rol.
[00:33:38] Marc: Op het moment dat jij daar op de loonlijst staat, komen er misschien ook weer meer afdelingen bij van de loonadministratie en waar je dan toch weer verplichtingen hebt op het moment dat…
Nu kun je je afmelden met een appje van joh, het gaat niet. Nou oké, vervelend en we zien je wel weer als het gaat.
Misschien denk niet dat je je daarmee wegkomt op het moment dat je op de loonlijst staat. En op het moment dat je dan ziek bent, dan moet er ook weer door worden betaald.
[00:34:22] Lisanne: Ja, dat klopt. Ik denk dat dat veel lastiger zou worden inderdaad. En voor mij denk ik inderdaad toch ook meer stress.
Want ja, dan is het inderdaad weer verplicht en betaald en ja, al die dingen. En meer mensen inderdaad, die hebben je dan in de gaten. En ik denk ook, als dat zo zou zijn, als ik weer betaald werk zou gaan doen, ja, ik ben toch bang dat dat misschien niet gaat lukken.
Er komt te veel stress bij kijken voor mij. En als ik ook maar een klein beetje te veel stress heb, dan komt er een aanval. En dan val ik toch weer uit. Ik wil het allemaal niet, maar mijn lichaam die werkt niet mee. Dus ik hoop dat uiteindelijk het UWV het kan accepteren dat ik dit leuk werk vind, hier niet echt stress van heb. En ik ga met plezier naar mijn werk. Ik ben onder de mensen en in de maatschappij bezig. Dus ik hoop dat het UWV uiteindelijk dat accepteert.
[00:35:57] Marc: Wat ze deden tot op het moment dat de dossiers van bureau wisselden.
Het UWV heeft zwart op wit gegeven voor onze hypotheek.
Lisanne heeft een Wajong van voor 2010. Wat was die grens? Heeft een Wajong van voor 2010. De situatie is niet veranderd. Wij rekenen erop dat die situatie ook niet verandert. Het zou fijn zijn voor alle betrokken partijen, als zij nu terug zouden vallen op hun standpunt van toen.
Dat is een blijvende situatie. We gaan hier geen druk meer op uitoefenen. En dat zou fijn zijn als het terug zou kunnen naar dat statement. We weten hoe de vork in de steel zit, dat we hier geen winst aan kunnen behalen.
en dat er een stukje besef zou komen van elke vorm van druk die we hierop gaan uitoefenen, werkt in het nadeel van de epilepsie, werkt misschien ook wel in ons nadeel van elke vorm van druk die we erop zetten moeten we ook betalen. Dit dossier kan in de archiefkast en het is wat het is. We hebben het zoveel jaar geprobeerd. We hebben in 2013 al vastgesteld van we hebben gedaan wat we konden doen.
Ook in de beginperiode dat je je Wajong kreeg ben je met artsen in gesprek geweest en was het gewoon 100% arbeidsongeschikt. We hebben deze situatie en deze patiënt, cliënt vaak genoeg bekeken.
We weten hoe de vork in de steel zit en dat we hier geen enorm arbeidsvermogen uit kunnen persen. Dat hebben we toen al vastgesteld en dit dossier in het archief gelegd en we hebben met alle dossiers van alle Wajong mensen gekeken wat we eraan konden doen en waar we nog eventueel winst uit konden halen en dit is niet zo’n geval. Terug het archief in en klaar.
[00:38:36] Lisanne: Ja, want ik moet zeggen, als je arbeidsvermogen hebt, dan krijg je zelfs nog 5% minder van je uitkering dan dat je al kreeg.
[00:38:57] Marc: Ja, als we het over de financiële kant van dit verhaal gaan hebben, Met een Wajong of welke uitkering dan ook krijg je 75% van het laatst verdiende loon. Maar je bent hier ingegaan voordat je een laatst verdiend loon had. Dus krijg jij 75% van het wettelijk minimumloon.
De overheid heeft gezegd van oké, als je ergens werkt is dit het absolute minimum wat een werkgever jou moet betalen. Dat noemen we het wettelijk minimumloon. Totdat we zelf die werkgever zijn. Dan mogen we je 75% betalen. Dus 25% minder betalen dan van wat wij hebben afgesproken dat het absolute minimum is dat betaald mag worden.
maar zelf mogen we wel minder betalen. Nu heb je arbeidsvermogen. Wij geven jou twee jaar lang 75% van het minimum dat welke werkgever dan ook iemand moet betalen. Daarna gaan we daar nog 5% van afsnoepen en geven wij 70% van het minimumloon dat een werkgever in Nederland een werknemer mag betalen.
Wij betalen 30% minder dan wat werkgevers mogen betalen. Misschien dat ze daar dan de winst uit moeten pakken, dat ze 5% hebben weten te snoepen in al die tijd. Of het eerlijk is, dat is een tweede, maar oké, dit hele traject hebben ze 5% van het minimumloon opgewonnen. Oké, dossier de archiefkast in en daarmee ook het einde van deze aflevering. Bedankt voor het luisteren en graag tot de volgende keer.
[00:41:06] Lisanne: Tot de volgende keer!